Święte Fudżi

Jako, że poprzednie dni tak dobrze nam poszły, dwa ostatnie mieliśmy całkiem luźne – rzecz do nas niepodobna. Dzięki temu mogliśmy poświęcić sporo czasu na zwiedzenie ostatniego miejsca z listy UNESCO podczas tej podróży - Góry Fudżi. Do góry Fudżi mieliśmy już nieudane podejście w 2013 r., tym razem pogoda była diametralnie lepsza. Oczywiście nie wspinaliśmy się na wierzchołek Fudżi jak kiedyś Genekteam – nie ma takiej potrzeby, bo wpis na listę jest kulturowy, a nie przyrodniczy, i wierzchołek to tylko jeden element z dwudziestu pięciu. Zresztą nie bylibyśmy w stanie, góra jest ponoć otwarta tylko w lipcu i w sierpniu.

A i bez wspinania było co zwiedzać. Rozpoczęliśmy od niezwykle widowiskowych wodospadów Shiraito no Taki oraz leżących tuż obok Otodomeno. Wodospady zwiedza się łatwo, parking (i to darmowy, rzadkość w Japonii) znajduje się z 5 minut piechotą od punktu widokowego. Stamtąd pojechaliśmy do chramu Hitoana Fuji-ko Iseki, gdzie czekał nas przyjemny, 10-minutowy spacer. Potem pojechaliśmy na północ, okrążając górę. Nie mogłem się nie zatrzymać w miejscu, które święte bynajmniej nie jest, wprost przeciwnie, cieszy się złą aurą. Mowa o lesie Aokigahara znanym bardziej jako las samobójców, jako, że jest/był ulubionym miejscem do kończenia życia przez Japończyków. Zanim przestano publikować statystyki średnio koło 100 osób rocznie opuszczało ziemski padół w Aokigahara – nie przez seppuku (do którego potrzeba drugiej osoby), ale najczęściej przez powieszenie. Nie baliśmy się znaleźć wisielca, natrafić na takiego na tym dużym kompleksie jest trudniej niż trafić szóstkę w totka. Las jest bardzo piękny, ale prawie niemożliwy do zwiedzania – praktycznie nie ma tu ścieżek, a chodzenie na rympał po zadrzewionych polach lawy szybko mogłoby skończyć się kontuzją. Po przejechaniu przez las boczną drogą zatrzymaliśmy się na skraju Aokigahary, aby jak zwykli turyści zwiedzić Wietrzną Jaskinię (Wind Cave) z ogromnymi bryłami lodu w środku.

Dalej przez jezioro Kawaguchiko pojechaliśmy do kolejnego chramu shinto Asama-jinja. Chram jak chram, laik nie dostrzeże jego religijnych subtelności, ale położenie ma przepiękne – wokół świątyni rosną ogromne, kilkusetletnie cedry.

We wszystkich tych miejscach (poza Wietrzną Jaskinią) ludzi praktycznie nie było. Chyba dlatego, że wszyscy walili do Oshino Hakkai, zespołu strumieni i stawów, też w jakiś sposób świętych dla wyznawców shinto. Takich tłumów jak tam nie spotkaliśmy nigdzie, nawet w Toshogu w Nikko. Uciekliśmy stamtąd czym prędzej.

Drugą połowę dnia spędziliśmy w Hakone, w nietypowym parku wodnym Kowakien Ynessun. Park jest słynny z tego, że można tam odbyć kąpiel w kawie, herbacie i winie (oczywiście mocno rozcieńczonych). Bardziej to marketingowa sztuczka, ale miejsce całkiem przyjemne, choć głównie dla rodzin z małymi dziećmi.

Z Hakone mieliśmy jeszcze długą drogę w korkach do hotelu przez środek aglomeracji Tokio. Miasta tym razem nie zwiedzaliśmy, zatrzymaliśmy się tylko przy budynku, na którym siedzi sobie King Kong czy inny ogromny goryl. Przez to małe zboczenie z trasy władowaliśmy się w tokijski labirynt tuneli, gdzie GPS nie działa dobrze i można się poczuć jak w grze Need for Speed. Przy ograniczeniu prędkości do 60 km/h wszyscy jadą o 30 km/h szybciej, a droga jest kręta niczym ulice na Grand Prix Monako. Świetne uczucie :)

Ostatni dzień to już tylko zakupy pamiątek – rzadko kiedy mamy miejsce na większe zakupy, znowu przydał się bagaż rejestrowany. Zrobiliśmy nawet regularne zakupy – markowe buty są znacznie tańsze niż w Polsce!

Zdjęcia (13)

Komentarze (6)