Pattadakal i Badami

Jest w południowych Indiach miejsce, które, choć wpisane na listę UNESCO, jest bardzo rzadko odwiedzane przez turystów. Mowa o wspaniałych ruinach w Pattadakal oraz pobliskich świątyniach w Aihole oraz grotach w Badami. Przyczyną tego małego zainteresowania jest stosunkowa niedostępność – Pattadakal leży z dala od dużych miast, nie jest na drodze popularnych szlaków turystycznych, a kolej dojeżdża do miejscowości kilkadziesiąt kilometrów dalej. Właściwie najłatwiejszym sposobem dostania się do Pattadakal jest wynajęcie taksówki z Hampi. Droga do pokonania to około 130 kilometrów (w większości po bardzo dobrej szosie) i da się całość zamknąć w jeden dzień. Taksówka kosztowała mnie po sporym targowaniu 3300 rupii (przez pośrednika), choć pewnie mistrzowie tej sztuki mogliby uszczknąć jeszcze więcej. Przypuszczam, że zamówienie taksówki bez pośrednika kosztowałoby znacznie taniej. Koniecznie należy uzgodnić, aby taksówka zawiozła nas oprócz Pattadakal także do Badami.

Pierwszym moim przystankiem było Aihole, z kompleksem częściowo zrujnowanych świątyń. W Aihole świątynie są prawie wszędzie, kilkusetletnie ruiny towarzyszą zwykłym zabudowaniom i świadczą o potędze tego miejsca w przeszłości. Potrzeba jednak dużo pracy renowacyjnej, aby uczynić to miejsce atrakcyjnym dla turystów.

Inaczej rzecz się ma z samym Pattadakal. Kompleks świątyń jest wspaniale zachowany i prezentuje się wyjątkowo dostojnie.
Świątynie hinduistyczne mają to do siebie, że znacznie ładniej wyglądają z zewnątrz niż w środku i nie inaczej jest w przypadku Pattadakal, w którym architekci dodatkowo popisali się wyjątkowym wyczuciem harmonii. Podobnie jak w Thandźawurze miałem chęć po prostu usiąść na trawie i kontemplować piękno tego miejsca. Na dodatek, mogłem się cieszyć niezakłóconym niemalże spokojem, bo w całym kompleksie było zaledwie kilku turystów.

Jeszcze innych wrażeń dostarcza za to Badami. Miejsce jest znane ze wspaniałych, wykutych w skale grot, poświęconych Śiwie, Wisznu i innym bóstwom. Groty zostały wykute już w VI-VII w. n.e. i zachowały się w bardzo dobrym stanie. Tu turystów jest więcej, zwłaszcza miejscowych, choć żeby dostać się do grot, trzeba pokonać wiele schodów. Ale widoki z góry zdecydowanie rekompensują poniesiony trud.

Kolejnym smaczkiem związanym z wizytą w tych miejscach jest sama droga. Po zjechaniu z drogi międzystanowej ostatnie trzydzieści kilometrów pokonujemy przez prawdziwe wioski charakterystyczne dla indyjskiej prowincji. Można się napatrzeć na zaprzęgnięte do wozów woły, kozę podróżującą w nabitym do granic możliwości ludźmi tuk-tuku i inne tego typu atrakcje. Podsumowując, wycieczka do Pattadakal i okolic była jednym z najciekawszych punktów mojej indyjskiej podróży.

Zdjęcia (32)

Komentarze (4)