Na Stadionie Olimpijskim

Obejrzałem wszystko w Parku Olimpijskim i byłem już trochę zmęczony chodzeniem, dlatego na stadion wszedłem w pierwszym możliwym czasie, półtorej godziny przed pierwszymi zawodami. Sam stadion niespecjalnie mi się podoba, zarówno z zewnątrz, jak i w środku, ale trzeba pamiętać, że specjalnie został właśnie w taki sposób zbudowany i po Igrzyskach zostanie znacznie zmniejszony. W nocy z kolei podświetlony na fioletowy kolor prezentuje się całkiem okazale.

Miałem bilet na miejsce trzeciej kategorii (najlepsza – 1., najsłabsza – 5.), ale w świetnym miejscu – dokładnie naprzeciwko stojaków do skoku o tyczce, czyli najważniejszego dla mnie wydarzenia na stadionie. Jeszcze przed zawodami podeszła do mnie Ukrainka, która zaoferowała zamianę mojego biletu na lepszą kategorię 2., żeby mogła siedzieć razem z przyjaciółką. Zgodziłem się i dzięki temu miałem miejsce bliżej bieżni, ale trochę gorsze do oglądania skoku o tyczce – stojaki stały dokładnie na jednej linii względem mnie i nie widziałem poprzeczki. Z drugiej strony lepiej widziałem zawodniczki (m.in. Isinbajewą), które podchodziły bardzo blisko mojego miejsca i konsultowały się z trenerami.
Mimo wszystko nie żałuję zamiany miejsc, emocje dla Polaków skończyły się w skoku o tyczce bardzo szybko (przypomnę, Anna Rogowska spaliła swoje trzy pierwsze próby i nie zaliczyła żadnej wysokości). W ogóle ten dzień był dla nas fatalny – startowały trzy Polki, z których każda zajmowała ostatnie miejsce w swojej konkurencji. Okazało się, że obok mnie siedzieli sami członkowie komitetów olimpijskich Rosji i Ukrainy, z których nikt nie zapłacił za bilet (dostali wejściówki). Oni mieli akurat tego dnia wiele powodów do świętowania.

Spuszczając zasłonę miłosierdzia na starty Polek, zawody były bardzo ciekawe. Świetny konkurs pchnięcia kulą (zwyciężczynię Ostapczuk później zdyskwalifikowano), wspaniały bieg i zwycięstwo Rosjanki Zaripowej na 3000m z przeszkodami (pokonała wiele doskonałych biegaczek z Afryki, najlepiej technicznie pokonując przeszkody). Największy aplauz, poza startami gospodarzy, wzbudzili Felix Sanchez, zwycięzca biegu na 400ppł, który dość mocno się popłakał przy dekoracji, oraz – co oczywiste – Usain Bolt, odbierający złoty medal za niedzielne zwycięstwo na 100m.

Poza stroną sportową należy się organizatorom zawodów parę gorzkich słów. Na stadionie były dwa ogromne telebimy i około 5-6 mniejszych, umieszczonych na dachu. Zdarzało się, że trwały na raz trzy konkurencje (skok o tyczce, pchnięcie kulą i jakiś bieg), a przez pierwszą godzinę na obu telebimach pokazywano tę samą, jedną konkurencję! Potem trochę się poprawili, ale ciągle nie pokazywali wszystkiego, a ekrany na dachu były w tym czasie kompletnie nieużywane – wyświetlane było na nich albo logo Igrzysk, albo nazwa aktualnie rozgrywanej konkurencji. Pamiętam realizację podczas Mistrzostw Świata w Berlinie i Brytyjczycy nie dorastają w tym Niemcom do pięt.

Inna śmieszna sprawa – przed każdą nową konkurencją organizatorzy puszczali krótkie filmiki, aby podgrzać atmosferę. Dziwne było tylko to, że przed półfinałami 200m kobiet puścili filmik, na którym pokazywali same biegi mężczyzn na tym dystansie. :) Stadion był – jak codziennie - wypełniony po brzegi, ale publiczność była trochę za bardzo gorliwa w kibicowaniu Brytyjczykom w stosunku do innych sportowców. Aż z przekory zacząłem im źle życzyć i udało się – nie mieli tego dnia specjalnych sukcesów :)

Zdjęcia (16)

Komentarze (0)