Wokół jeziora Issyk-Kuł

Oj, długi to był dzień. Na szczęście tym razem poza solidną porcją jazdy mieliśmy też solidną porcję zwiedzania i ruchu na świeżym powietrzu. Rozpoczęliśmy tradycyjnie śniadaniem o 7 rano, żeby koło 8 wyjechać. Według planu mieliśmy okrążyć jezioro Issyk-Kuł i wybraliśmy się drogą na północ, tj. według wskazówek zegara. Po czasie okazało się, że powinniśmy zrobić odwrotnie, ale rano nie miałem prawa tego wiedzieć. Rozpoczęliśmy od Czołponaty, chyba największego kurortu nad jeziorem. Podjechaliśmy na zupełnie pustą miejską plażę, przed którą trwały intensywne roboty. Inwestuje się tu bardzo dużo, ale jest też bardzo dużo do zainwestowania – cały brzeg jeziora domaga się ogromnych nakładów kapitałowych.

Północna część jeziora jest stosunkowo gęsto zaludniona i prowadzi przez nią niezła jak na kirgiskie warunki droga, którą dotarliśmy do Karakołu (dawniej Przewalska), największego miasta nad jeziorem. Krajobrazy wokół Issyk-Kuł są wspaniałe – z jednej strony jezioro, z drugiej zaśnieżone szczyty Tien-Szanu, otaczającego je z trzech stron. Najwyższe szczyty Tien-Szanu znajdują się właśnie niedaleko Karakołu – Szczyt Zwycięstwa (najwyższy szczyt Kirgistanu) i Chan Tengri (najwyższy szczyt Kazachstanu i najdalej na północ położona góra o wysokości 7000 m, choć goła skała Chan Tengri ma nieco poniżej tej wartości). Tych szczytów z Karakołu nie widać, ale inne ponad 5000 m. jak najbardziej, wśród nich m.in. Szczyt Rosji Sowieckiej. Przy okazji - nazwy szczytów w Kirgistanie to pasjonujący kalejdoskop, znajduje się tu choćby Szczyt Putina.

Wracając do Karakołu – miasteczko specjalnie ciekawe nie jest, ale trochę tu pozostało ze starych dobrych czasów carskich, kiedy to Karakoł był ważnym posterunkiem wojskowym (i takim też pozostał podczas ZSRR). Numerem jeden jest moim zdaniem wspaniała drewniana Katedra św. Trójcy, którą niestety obejrzeliśmy tylko z zewnątrz. Obok katedry odbywał się mini festiwal piosenki żołnierskiej, ale obserwowały go chyba tylko rodziny występujących dzieci. 9 maja za pasem, więc takie występy nie dziwią. A jeśli o rocznicach mowa, to dziś, 5 maja, przypada w Kirgistanie Dzień Konstytucji – pierwszą uchwalono dokładnie 30 lat temu, dziś już obowiązuje nowa.

Katedry od środka nie widzieliśmy, ale jakoś udało nam się dostać do innej osobliwości miasta – meczetu Dungan, przypominającego bardziej świątynię buddyjską niż muzułmańskie miejsce kultu. Dziś piątek, imam rozkładał dywany i chyba nie był w dobrym humorze, bo pozwolił wejść do środka tylko męskiej części wycieczki. Dziewczyny nic nie straciły, bo wszystko było doskonale widać sprzed wejścia. Zwiedzania Karakołu dopełniła wizyta w tutejszym muzeum historycznym.

Z Karakołu pojechaliśmy wzdłuż południowego brzegu jeziora do skał Dżeti-Oguz, zwanych Skałami Siedmiu Byków. Wyglądają bardzo ładnie, na pewno warto je odwiedzić, zachęcam też do poznania legendy związanej z ich powstaniem. Stamtąd po prawie dwóch godzinach drogi dotarliśmy do wodospadu Barskoon, położonego w bardzo fotogenicznej dolinie, ponad 2500 m. nad poziomem morza. Tam czekała nas krótka wspinaczka, ale wodospad był jeszcze pokryty śniegiem i lodem.

Podczas drogi z Karakołu do Barskoonu i dalej bez sukcesu poszukiwaliśmy jedzenia. Niestety, na południowej stronie jeziora podczas niskiego sezonu nie można było znaleźć żadnego ciepłego posiłku! Wszyscy byli już solidnie głodni, a pierwszą restaurację można było znaleźć dopiero na trasie Bałakczy-Biszkek. Udało się nam to dopiero po 18.00. A w międzyczasie wytrzęsło nas paskudnie, bo praktycznie cała trasa Barskoon-Bałakczy to jedne wielkie roboty drogowe i brak asfaltu. Do pensjonatu w Biszkeku dotarliśmy dopiero przed 22.00, za nami więc 14 godzin w drodze i bardzo intensywny dzień.

Zdjęcia (10)

Komentarze (3)